ระบบ BIA แบบดั้งเดิมมองร่างกายมนุษย์เป็นกระบอกน้ำกระบอกเดียว โดยใช้ความต้านทานของร่างกายทั้งร่างในการระบุุน้ำในร่างกายรวม

อย่างไรก็ตาม วิธีการนี้มีข้อบกพร่องหลายประการ

• ระบบ BIA แบบดั้งเดิมกำหนดว่ามวลร่างกายไม่รวมไขมันและไขมันในร่างกายในทุกส่วนของร่างกายนั้นมีความคงที่
• รูปร่างและความยาวของแขน ขา และลำตัวนั้นแตกต่างกัน ดังนั้นร่างกายจึงไม่อาจมองว่าเป็นกระบอกเดียวเท่านั้น แต่ควรมองเป็นห้าส่วนแยกกัน
• เนื่องจากความต้านทานกระแสไฟฟ้าใช้ความยาวและพื้นที่ข้ามส่วน การคำนวณน้ำในร่างกายรวมจึงไม่แม่นยำ เนื่องจากแต่ละส่วนของร่างกายมีความยาวและพื้นที่ข้ามส่วนต่างกัน

หนึ่งในปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของวิธีการกระบอกเดียวคือ ไม่มีการตรวจวัดลำตัว ลำตัวมีความยาวต่ำที่สุดและเป็นความยาวตัดขวางมากที่สุด ทำให้มีความต้านทานต่ำที่สุด (โดยทั่วไปคือ 10-40 โอห์ม) อย่างไรก็ตาม ลำตัวประกอบด้วยประมาณ 50% ของมวลร่างกายไม่รวมไขมัน (LBM)

ในการตรวจวัดความต้านทานไฟฟ้าของร่างกายทั้งหมด ความต้านทานไฟฟ้าของลำตัวจะไม่ถูกพิจารณา ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงของความต้านทานไฟฟ้าของลำตัวจึงถูกละเลย จริงๆ แล้วการเปลี่ยนแปลงของความต้านทานกระแสไฟฟ้าของลำตัวที่ 5 โอห์มเป็นการตรวจวัดความต้านทานไฟฟ้าของร่างกายทั่วร่าง

กล่าวอีกอย่างคือ หากลำตัวไม่ได้รับการตรวจวัดแยกต่างหาก ความต้านทานกระแสไฟฟ้าของลำตัวอาจถูกมองข้าม แต่เนื่องจากลำตัวคิดเป็นครึ่งหนึ่งของน้ำหนักตัวของเรา เราจึงอาจกล่าวได้ว่าการตรวจวัดความต้านทานกระแสไฟฟ้าทั่วร่างละเลยครึ่งหนึ่งจากร่างกายทั้งร่าง

เนื่องจากลำตัวของร่างกายมีน้ำมากกว่ากล้ามเนื้อและแขนขา ความต้านทานไฟฟ้า 1 โอห์มของลำตัวและความต้านทานไฟฟ้า 1 โอห์มของแขนขาจึงอาจเป็นตัวบ่งชี้ที่แตกต่างกัน ทั้งนี้ เนื่องจากแต่ละโอห์มสื่อถึงมวลร่างกายไม่รวมไขมันปริมาณมาก ความแตกต่างแม้กระทั่ง 1-2 โอห์มจึงอาจนำไปสู่ข้อผิดพลาดมหันต์ในการระบุน้ำในร่างกายรวม